Sinterklaas, Paardrijden en Lesotho

Uit Bloem toch maar weer even een update van de avonturen die we allemaal beleven.

16-17 november 2013 – Familie Danique

De nicht van Danique haar moeder had ons uitgenodigd om een weekendje te komen logeren. Zo gezegd zo gedaan. Vrijdag avond zouden we in de bus naar Welcome stappen. Vlak voordat we weg gingen hoorde we dat ze niet in Welcome woont maar in Betlehem. Dus snel nog tickets omgeboekt en rond 8 uur ’s avonds vertrokken we richting Bethlehem. Omdat we nooit geluk hebben gehad met het vervoer, gingen we op weg met gekruiste vingers op dat het niet langer dan 4 uur ging duren. En gelukkig hadden we dit keer iets meer geluk. Na een warm welkom lagen we om 2 uur ’s nachts in bed. In dit weekend hebben zaten we 20 minuutjes rijden van Clarens af, daar hebben we even geshopt en lekker duits gegeten. Hebben heel lief van hun een afrikaans masker gekregen. En de zaterdag avond heerlijk met de kinderen van Gea gebraaid.

25 november – Stage change

Er zijn alweer 10 voorbij en dus het was tijd voor de stage change. Na 10 weken in National gingen we switchen met Anne Wytsje en Chris. De komende 10 weken zitten we in de prive kliniek ICON. Vergeleken met National is het gebouw echt heel nederlands en mooi ingericht. De werkoutfit is niet een standaart blauw jasje maar elke dag een andere kleur. Wit, roze, turquise, kiezen uit deze 3 en vrijdag is het casual vriday. Hier hebben ze inplaats van 3 machines maar 1 machine in gebruik, geen CT scanner en één planningscomputer. Kortom het is hier heel mooi maar veel minder druk. In National hadden we soms per machine wel 40 patienten per dag. Maar aangezien we naast alle leuke dingen ook nog een stage verslag en competenties moeten halen is het niet heel erg dat we wat minder druk zijn. Net zoals in National zijn hier de collega’s ook heel aardig en hebben we het weer erg naar ons zin. Net zoals in het dagelijkse leven hier merk je echt hoe groot het verschil is tussen arm en rijk en dat kan je nu ook heel goed zien tussen deze 2 departementen.

30 november 2013 – Hesta en Frans

Omdat de vorige keer Hesta en Frans heerlijk voor ons hadden gekookt, wilden we dat ook een keer terug doen. Omdat we niet zo veel ruimte hebben in onze eigen huisjes, had Hesta ons weer uitgenodigd bij hun thuis om te koken. Dus met tassen vol ingredienten voor de Bobotie en de bikinies werden we weer opgehaald door Hesta en Frans. Eerst hebben we even genoten van het heerlijke weer, wijn en het zwembad. Weer grote verhalen van beide kanten. Daarna ons best gedaan om er een lekkere maaltijd van te maken en dat is zeker heel goed gelukt. Net zoals Frans en Hesta vonden wij het ook heerlijk. Super gezellige avond gehad met goede grappen van Frans.

6 december 2013 – Sinterklaas

Na weken lange drukke voorbereiding was daar toch de spannende avond van Sinterklaas. Ook in Afrika konden we er niet omheen. Ze kennen het hier niet maar toch hebben we de choco sint toch echt in de winkel zien staan. Cindy haar ouders waren de dag daarvoor aangekomen en deze avond hebben we heerlijk gebraaid met hun. Na het braaien zijn haar ouders weer naar hun lodge vertrokken in Bloem en zijn wij naar binnen gegaan voor het Sinterklaas feest. Van de ouders hadden we allemaal een chocolade letter gekregen en zelfs de pepernoten ontbraken niet. Iedereen had een ietwat plagend maar leuk gedicht geschreven voor degene die hij/zij had getrokken met een leuk kadootje erbij. Ondanks dat Sint en Piet zo om moesten varen hebben we een super gezellige sinterklaas gehad met z’n achten.

7 december 2013 – Paardrijden in Woodlands

Na het heftige sinterklaas feest gingen we er weer vroeg af om om acht uur te gaan paardrijden in Woodlands met een oud collega van National Vannessa. Woodlands is het zelfde gebied waar Hesta woont en is een beveiligd woongebied. We gingen met z’n zessen, want Floor en Chris wilden graag met stageverslag bezig. Allemaal achter in de kofferbak gingen we naar Woodlands. Daar kregen we allemaal een paard. In het begin vond ik het echt heel erg eng, want hij ging gelijk luidruchtig comminuceren met de andere paarden. Net bij de manage vandaag vond mijn paard het genoeg en draaide om terug naar de manage. Dus op sleeptouw gingen ik verder. Na een tijdje wist het paard niet meer waar de manage was dus toen kon ik van sleeptouw af. Woodlands is een super mooi gebied. Paardrijden is zeker voor herhaling vatbaar.

8 december 2013 – Radiologie

Om ook de afrikaanse radiologie experience te beleven heb ik deze zondag 11,5 uur gespendeerd op de afdeling Radiologie in National. Samen met Danique en Chris hebben we een rustig maar wel hele leuke dag gehad. Heb zelfs wat eigen foto’s mogen maken van de thorax en kon ondertussen mijn Afrikaanse woordenschat even uitoefenen op een patiënt. Deze week ongeveer 54 uren gewerkt .

14 december 2013 - Lesotho

8 uur ’s ochtends mooi optijd zijn we vertrokken uit bloem. Het was ongeveer 2 uur rijden naar de grens van Lesotho. Lesotho word geheel omsloten door Zuid-Afrika, maar is een onafhankelijk koninkrijk sinds 1966. Helaas is het één van de armste landen van de wereld, 68 procent van de bevolking leeft onder de armoede grens. Dit is ook heel goed te merken toen we er door heen reden. Het lijkt alsof je terug in de tijd gaat. In het hele land zijn er ongeveer 3 hoofdwegen en deze zijn maar voor delen geasfalteerd. Na de hoofdstad Maseru zijn alleen de hele slechte stukken geasfalteerd, de rest is onverharde zand wegen met veel grote stukken grind. We hadden geen vier wiel aandrijving, dus op sommige stukken had onze mooie auto er toch veel moeite mee. Onderweg zagen we ook veel bewoners die gewoon alles te voet moeten lopen. Sommigen hadden nog wel ezels om hun bagage te dragen of een paard om op te zitten. Bij de rivier zaten de vrouwen de kleding te wassen en de mannen doen de landbewerking nog met de ploeg en de koe. Omdat de kinderen kerstvakantie hadden pasten de meesten op het vee. Van de grens naar het plaatsje Semongkong was ongeveer 3 uren rijden met een gemiddelde snelheid van 30 km/h. Dus na deze vermoeiende hobbelige rit waren we blij dat we heel in Semongkong waren aangekomen bij onze lodge. Vegeleken met de rest van het stadje waren we verbaast hoe mooi de logde eruit zag. We waren al bang geworden dat we geen normale wc en douche zouden hebben, maar gelukkig was dit wel het geval. Bij het inchecken werden we door de eigennaar gevraagd of we ook mee wouden doen met de kroegentocht per ezel. Aan groningse studenten hoef je dat natuurlijk geen twee keer te vragen en binnen een half uur zaten we met het eerste drankje al op een ezel. Naast onze groep gingen er ook nog 3 anderen mee: Quin, Braien (leslie chow) en Patrick. Vergeleken met het paardrijden, wat ik ook al best eng vond, was dit nog veel enger. Je hebt totaal geen controle over het beestje. Danique en ik hadden een verliefd koppel, dus die van mij hobbelde mooi achter die van haar aan. Totdat de grote boze witte joekel ezel jaloers werd en enge geluiden begon te maken. Uitendelijk aangekomen bij het eerste kroegje waren alle ezels van streek en begonnen achter elkaar aan te rennen. Blij dat we van de beestjes af waren deden we een drankje bij het kleine kroegje. In het kroegjes stond één tafeltje en een poeltafel. Er waren ongeveer vijf lokale mensen, waarvan eentje mij al weer een huwelijksaanzoek deed. Na het eerste drankje gingen de mannetjes en vrouwtjes ezels gescheiden om ze zo rustig te houden. Dit ging gelukkig veel beter en zaten nu iets geruster op onze ezel. We bleven iets langer bij het tweede kroegje, die trouwens ook iets groter en drukker bezocht was. Met nog een drankje besloten we om een poging te doen om met de lokale bevolging te converseren. Vlak bij stond een huisje en dat vrouwtje zag er wel aardig uit, maar ze kon denk ik maar 4 woorden engels: friend, drink, yes en no. Dus wij met onze beste sotho skills een gesprek aan knopen, maar dat hielt ook wel snel op. Binnen 5 minuten had ze m’n drankje uit mijn handen gestolen voor ik ook maar kon beseffen wat ze deed had ze er al aan gelebberd. Dus ik liet het maar voor wat het was en we kwamen er achter dat ze al wel wat meer drank op had dan het flesje van mij. Toileteren is een heel ander ding in Lesotho, er stonden 2 kleine hokjes buiten, dus toen we allemaal uiteindelijk heel nodig moesten gingen we toch maar even een kijkje nemen. De mannen konden gewoon tegen een golfplaatje aan plassen. Na één keer de deur van het hokje open te hebben gedaan, wil je dat nooit weer, dus we vonden al gauw een andere plasplek achter een muurtje. We hadden nog één kroegje te gaan, dus hup weer op onze ezels. Binnen een paar minuten waren we bij het drukste en grootste kroegje van Semongkong. Binnen een half uurtje zijn we volgens mij nog nooit zo vaak op de foto of gefilmd geweest. Na nog even een uurtje gedanst en gedronken te hebben met de lokale bevolking was het weer tijd om naar de logde te gaan. De regel was, wie het eerst van z’n ezel afviel moesten een rondje geven aan de hele groep. En ja hoor, natuurlijk moest er wel even iemand afvallen. Anne-Wytske de getrainde paardrijdster ging mooi voorwaarts van haar ezel af. Na deze hilarische ervaring zitten we er toch hard over na te denken of we dit misschien ook niet moeten introduceren in Groningen.. Nog heelijk gegeten bij het restaurantje bij de lodge en om half negen lag iedereen voor pampers heerlijk te slapen.

15 december 2013 - Lesotho

De volgende ochtend stonden we allemaal al weer veelste vroeg naast ons bedje, aangezien we maar elke nacht 6 uurtjes slaap gewend zijn. We konden dus mooi rustig aan wakker worden en ontbijten. Om 8 uur stonden we allemaal weer fris en fruitig klaar om een hiking tocht te gaan doen naar één van de hoogste watervallen van Afrika. We kregen 2 gidsen mee, Patricia en Django. In het uur dat we door hele mooie weilanden zijn gelopen richting het dal van de waterval had Patricia, die gelukkig goed engels kon, hele verhalen. We liepen ergens en in de verte kon je een weg zien lopen, bleek dat haar broer daar twee dagen geleden waarschijnlijk dronken vanaf was gereden en overleden was. Super verbaast waren we dat ze dat gewoon zonder enige emotie kon vertellen. Ook had ze een verhaal dat ongeveer 4 maanden geleden daar een vrouw leefde en de bevolking dacht dat ze een heks was en hier zijn ze ook met alles nog heel erg achter. De vrouw werd dus net zo als vroeger levend verbrand. Django kon ook maar ongeveer 5 woorden engels, dus daar was niet zo veel mee te praten. Aangekomen bij een diep dal moesten we daar naar beneden, maar net zo als de onverharde wegen was hier soms helemaal geen paadje en al helemaal geen trapje of hekjes. Dus het avontuur te gemoed hebben we er denk ik ongeveer 2,5 uur over gedaan om beneden te komen. Met wat schrammen en krassen, maar gelukkig geen ernstige gewonden was het het meer dan waard. De waterval van ongeveer 190 meter hoog was prachtig. Geen hekje of wat dan ook maar te zien, dus als je zou willen zou je er naar toen kunnen zwemmen. De enigste andere touristen die er waren kwamen abseilend van boven. Klets nat omdat we zo dicht bij de waterval konden komen gingen we na een broodje weer terug naar boven. Omhoog ging toch een stuk makkelijker dan omlaag, omdat je veel minder wegglijd en jezelf beter kunt vasthouden. Binnen anderhalf uur lagen we helemaal uitgeput weer boven. Met zere verzuurde beentjes moesten we ook nog een uur terug lopen. Een snelle duik in het koude water van de rivier naast de lodge en een lekkere warme douche verder, was na een lekkere maaltijd de dag om 9 uur al weer om.

16 december 2013 - Lesotho

Voor deze dag hadden we niet zo veel gepland en dat was maar goed ook want menige mensen hadden al aardig last van spierpijn. We besloten lekker te gaan ontbijten en na het ontbijt in de auto te stappen en even in het ‘centrum’ te gaan kijken. De meeste mensen wonen wel in een soort stenen huisje, maar omdat dit erg duur is zijn alle winkeltjes van golfplaten gemaakt. Op 1 van de hutjes stond dat het een hair salon was en Cindy wilde graag haar haar in laten vlechten. De vrouwen hadden nog nooit een blank blond persoon in mochten vlechten dus die vonden het helemaal geweldig. Ondertussen besloten de jongens en ik even een rondje te doen om te kijken wat er allemaal te halen viel. De meeste hutjes hadden alleen het benodigde spul voor de lokale bevolking, zoals bivakmutsen tegen de zon en veel te warme kleden en regenlaarzen die alle mensen daar dragen. Bij een mevrouwtje zagen we op een heel klein braaitje wat kippepoten liggen. Niet te kippepoten zoals we die in Nederland kennen maar de echte poten met tenen en nagels er nog aan. We hadden er al een keer wat van mee gekregen dat het een delicatesse zou zijn. Één pootje was maar 1 rand, dit is 0,07 euro. In eerste instantie wilden we helemaal niet een pootje hebben maar alleen voor 1 rand een foto maken. Maar we moesten van die vrouw toch het pootje in een stukje krant maar even proeven. Watjes dat ze zijn, durfden de jongens natuurlijk niet als eerst. De eeste hap was dus voor mij en hoe vies het er ook uit mag zien het smaakt gewoon naar kip. Omdat ik nog steeds in leven was, besloten de jongens ook maar een hapje te nemen. Na dit harige kippige avontuur gingen we weer de moeilijke wegen met onze mooie auto’s te gemoed. Bij de grens nog even een hapje en een souvenier gehaald. Binnen 5 minuten had ik al 3 keer kunnen trouwen en ben ik er achter gekomen dat ik niet meer waard ben dan 40 koeien. Na een zeer geslaagd weekend kwamen we om 5 uur weer aan in Bloem. Home sweet home.

Tatta bye!

b'day in afrika

Joehoe Nederland!

Net twintig jaar geworden en gelukkig nog still alive. Heb een super verjaardag gehad hier in Afrika dankzij mijn lieve Afrika genootjes.

Vrijdag 8 november

4.00 uur. Wakker geworden door mijn zingende ontbijt op bed brengende lieve huisgenootjes. Na het gigantische bakje yoghurt met cornflakes en aardbeien en het uitblazen van de kaarsjes in de vorm van een 13 (omdat de 20 er niet meer was), begon de eerste dag van mijn 20 jarige leventje vroeg. Danique en Thomas zijn al 3 weken lang in de weer geweest om allemaal dingen te regelen voor mijn verjaardag. Alle zeven lopen ze me ook al ongeveer 3 weken te plagen met waar we allemaal wel niet heen gaan en wat ik mee moet nemen. Er was me verteld dat ik geen echte kleren aan hoefde te doen, alleen een kort broekje en een hempje. Dus ik dacht echt dat ik een verschrikkelijk apenpakje aankreeg, Maar dit viel gelukkig erg mee, mn eerste kadootje vind ik zelfs erg leuk: een onesuit. Na dat ik me in dit warme cadeau gewurmt had gingen Redmer, Danique en Thomas alvast de deur uit en moest ik het huis afsluiten. In die 5 minuten kwam het andere huis ook zingend aan en van hun kreeg ik het tweede kadootje: luchtverfrisser, omdat ik wel een geurtje wou.. Hierna kwamen mn huisgenootjes aanrijden in de mooi versierde toyota jaris. De auto zat zo vol ballonen dat ik er eerst wat vrij moest laten om er in te komen. Met slingers, toeters en ballonen reden we om 5.00 uur uit bloem weg. Onderweg kreeg ik elke 100 km een kadootje om me zoet te houden, aangezien ze nog steeds niet wilden zeggen waar we heen gingen. Had ik even geluk dat het meer dan 700 km ver weg was. Met een feestmutsje, kroontje, pet, chilli biltong, belleblaas, zwemnoedel en een standsetje kwamen we uiteindelijk na een lange maar goede reis van 8 uren aan in Billito, een plaatsje net naast Durban. Billito ook wel Dolpin Coast genoemd. Ik was al helemaal blij dat ik de zee zag. Geweldig om je verjaardag op het stand te vieren als je al 19 jaar slecht weer op je verjaardag hebt gehad. Ze hadden een mooi huis geboekt met uitzicht op zee en een zwembad. Gelijk nadat we onze spullen in onze kamers hadden gedropt sprongen we in onze bikinies en gingen naar het stand. Super mooi stand, niet koud water en hele hoge golven waardoor je 4x over de kop ging en dan aanspoelde als een walvis. Met overal zand nog even cocktails gedronken bij een gezellig tentje aan zee en daarna weer naar ‘huis’ om een soort van het zand uit te spoelen door eerst een duik in het zwembad en daarna een korte douche. Hierna terug gegaan naar het zelfe tentje om te eten. Dankzij mijn lieve papa en mama hebben we heerlijk met z’n achten gegeten en gedronken. De crew heeft zelfs nog voor me gezongen en kreeg een gratis drankje en toetje. Van Chris, Cindy, Floor en Anne-Wytske nog een heerlijk echt geurtje gekregen en van Danique, Thomas en Redmer een super mooie armband. En alsof het allemaal nog niet genoeg was hebben ze met zn achten ook nog een surfles van 3 uur geregeld voor de volgende dag als cadeau. Helemaal kapot na deze super 20^ste verjaardag met veel te veel zon, cadeau’s en verrassingen gingen we redelijk vroeg op bed, 22.00 uur.

Zaterdag 9 november

2.00 uur. Wakker geworden door een hele harde schreeuw en veel gestommel op de gang. Slaperig maar toch geschrokken snel uit bed gesprongen om te gaan kijken. Op de gang zie ik Anne-Wytske huilen naar beneden lopen. Onder aan te trap tref ik Thomas met een mes in z’n hand aan en Chris is druk alle kamers aan het doorzoeken. Al snel werd duidelijk dat het Chris was die zo hard heeft lopen schreeuwen. Hij is wakker geworden door een donkere man in Anne-Wytskes en zijn kamer die alle spullen van hun aan het pakken was van de nachtkastjes vlak naast hun hoofd. Na de schreeuw is de inbreker heel hard naar beneden gerend en verdwenen. Een half uur eerder is Thomas ook half wakker geweest van een geluid in Redmer en zijn kamer en dacht hij iemand te zien wegrennen. Deze ‘nachtmerrie’ bleek ook werkelijk te zijn. Thomas mist z’n rugtas, portemonnee en camera. Redmer z’n rugtas, portemonnee, camera en afrika telefoon. Chris z’n rugtas, beide telefoons, portemonnee, zonnebril en camera. Anne Wytske had nog het meeste pech, naast haar rugtas, portemonnee, camera, smartphone, ipod is ze ook haar paspoort kwijt. Cindy en Floor hadden hun kamer deur opslot gedraaid richting de gang. Alleen de rest inclusief Danique en ik hadden de deur allemaal open omdat we het huis toch met z’n achten alleen hadden. De man kon niet in de kamer van Floor en Cindy en aan die van Danique en mij is die niet toegekomen maar anders had hij zeker alles mee genomen. Hij heeft zelfs de allstars van Cindy mee genomen die op de gang stonden. Allemaal heel erg geschrokken snel de manager en de politie gebeld. Omdat we niet wisten of de man nog in huis was of buiten was waren we heel erg bij toen de politie er was. Al snel bleek dat in de kamer waarin de man was verdwenen een klein raampje was uitgesneden en daardoor naar binnen was gekomen en er ook weer uit was gegaan. Buiten in het gras werd de camera van Chris nog gevonden, waarschijnlijk had zn tas niet dicht gezeten en is die er uitgevallen. Na al ons beltegoed te hebben opgebeld naar de banken in Nederland om alle passen en simkaarten te blokkeren ging de politie en de manager weer weg. Omdat de volgende ochtend op de planning stond te gaan surfen zijn we toch maar allemaal op bed gaan liggen met alle lichten aan en de deuren op slot. Na nog een paar uur op bed te hebben gelegen was iedereen heel blij dat deze vreselijk enge nacht voorbij was. Met een naar gevoel gingen we richting Durban, south beach. Niemand was in de stemming om iets leuks te gaan doen, maar om ons weekend niet te laten verpesten door een stomme inbreker zijn we toch moedig op de surfplank gestapt. Eenmaal in het water waren konden we toch wel even aan iets anders denken. Na 2x keer op mn knieën stond ik al op de plank. Echt een super leuk kadootje! Surfen is echt super leuk. Het was heel erg bewolkt maar toch heel warm, dus we hadden alleen ons gezicht ingesmeert en ja je raad het al, achter kant van de benen gigantisch hard verbrand. Dus na het surfen benen in de aftersun en gingen de dames boodschappen doen voor de braai van de avond. Ondertussen was onze band van de auto lek door een dikke spijker, want dat hoort er nou eenmaal bij dat auto’s bij ons niet lang heel blijven. Dus de jongens gingen kijken of ze de band konden fixen. Natuurlijk geen enkele garage open en het was ook wel redelijk laat, dus toen maar even lekker gebraaid. Onze housekeeper stond voor ons te braaien en na het heerlijke eten wou iedereen heel graag slapen. De manager van het huis had geregeld dat er van 6 tot 6 bewaking zou zijn ’s nachts aangezien het raampje er nog niet weer in zat. Na wat moeite met het licht uit doen en de houding waarin ik moest liggen vanwege mn verbrande lichaampje, toch uiteindelijk in slaap gevallen.

Zondag 10 november

7.00 uur. Wakker geworden door de jongens en Anne-Wytske die opweg gingen naar de politie om aangifte te doen van de gestolen spullen voor de verzekering. Cindy, Floor, Danique en ik besloten omdat we toch moesten wachten op de rest maar te gaan ontbijten aan het tentje aan het strand. Na een heerlijk ontbijt waren die anderen er ook. In totaal ongeveer tussen de 3000 tot 4000 euro is gestolen. Koffers in de auto gegooid, op het laaste moment in Ballito, Dolphin coast toch nog dolfijnen zien zwemmen in de zee. Met een thuisbrengertje onder de auto naar durban gereden naar Hertz, bedrijf waar we de auto gehuurd hadden. Na wat onderhandelen en gedoen een nieuwe auto weten te regelen. Gelukkig hadden we daarna nog wat tijd over om naar een van de grootste aquaria te gaan van Zuid-Afrika. Er zit hier ook nog een waterpark bij en alles. Hier hadden we jammer genoeg niet de tijd voor en ook te verbrande billen. Maar we hebben nog een leuke seal-, dolfijnen- en haaien show kunnen zien. Daarna stapten we weer in de auto voor een lange rit naar huis na een geslaagd maar ook weer een spannend en eng weekend.

byebye!

Ps. Anne-Wystke haar paspoort en pasjes zijn in een parkje terug gevonden en worden opgestuurd naar ons hier in Bloem ^^

Weekje krugerpark en johannesburg

hoihoi!

Weer even een berichtje uit het verre afrika. Na al aardig wat weekjes stage hadden we echt wel even zin om er tussen uit. Een heerlijk weekje op vakantie naar Krugerpark en in combinatie daarmee ook een paar daagjes in Johannesburg.

19 oktober 2013

Kwart over 4 ging de wekker. Half 6 zaten we in de bus richting Johannesburg. Het zou een reis worden van 9 uren, omdat het niet de sneldienst was en we door andere plaatsjes mensen op moesten pikken. En geloof het of niet, al snel stonden we weer op de vluchtstrook stil langs de weg. In Nederland heb je nooit wat met de auto en hier kan het zo 2x in een hele korte tijd. En als je wat in Nederland krijgt met je auto heb je binnen een half uur de anwb bij je. Dat bestaat hier dus niet. We stonden ergens in de middel of nowhere in de brandende zon. De bus was te warm om in te zitten en halverwege de dag was er ook geen schaduw meer. Eerst konden we er nog wel om lachen, dat dit ons weer kon overkomen. Maar al snel was het niet leuk meer. Steeds werd ons verteld dat er binnen 2 uur een monteur of een andere bus zou komen. Maar na 2 uur werd het weer 2 uur en het bleef 2 uur. Na 6 uur en een boos telefoontje naar de bus maatschappij van een medereiziger met een belangrijke afspraak in Jo’burg later kwam er eindelijk een andere bus. En kort er voor was de monteur ook geariveerd en die had binnen enkele seconden geconstateerd dat de motor van de bus aan gort was. Eindelijk in de andere bus werd de reis voortgezet. Er werden gelukkig veel plaatsen overgeslagen zodat we eruiteindelijk 14 – 15 uur over hebben gedaan. Aangekomen in Johannesburg werden we op het station aan gekeken als of ze nog nooit een blanke hadden gezien. Blij dat de taxi erwas, werden we met z’n achten in een busje gepropt. Dik drie kwartier opgepropt te hebben gezeten in het hele warme busje kwamen we aan bij onze lodge. Wayburry lodge in ongeveer de duurste buurt van Johannesburg. Twee bij twee kregen we een luxe ruimte kamer met een heerlijke douche en een bad. In het hoofdgebouw had je een woonkamer met grote tv en een zelfbedieningsbar. Ook zat er ook nog een leuk zwembadje bij waar we gelijk die avond nog even zijn ingesprongen. Wat best wel koud was. Daarna nog gezellig even ons zelf bediend bij het barretje. Heerlijk geslapen in ons kingsize bed.

20 oktober 2013

Volgende dag zaten we om half 9 alweer aan het heerlijke ontbijt. Er werden op bestelling allemaal eieren, bacon en worstjes klaar gemaakt. Verder was er een heerlijk buffet. Na het heerlijke ontbijt was het plan om een tour te doen door jo’burg met alle hilights. Dus wij met 2 taxies richting het centrum. Natuurlijk omdat we altijd zo veel geluk hebben bij het verkeerde station uitgestapt, moesten we voor de tweede keer taxies regelen en eindelijk bij het andere station aangekomen haddeb we net de tourbus gemist. Gelukkig kwamen we er al gauw achter dat er elk half uur 1 gaat. Dus wij in zo’n rode london tour bus. Wij als geluksvogels treffen jo’burg natuurlijk midden in het regenseisoen, dus iedereen had het koud omdat we dachten dat Afrika altijd warm was. Na een intressante tour zijn we bijna aan het einde uitgstapt om te lunchen met een heerlijke pizza. Wayburry is niet bekend in Jo’burg kwamen we ook achter. We hebben samen met de taxi chauffeur een uur in de taxi gezeten en gezocht naar onze lodge. Eindelijk daar aangekomen hebben we in het zwembad gezwommen en een heerlijk warm bad genomen. Na de tweede pizza van de dag nog even een drankje gedaan bij de bar.

21 oktober 2013

Na weer een lekker ontbijt gingen we om half 7 opweg met onze gids Mike naar het Kruger National Park. Mike kreeg al snel de bijnaam Magic Mike ook al moest hij dat nog waar maken. Na een lange reis via de panorama route, waarin we nog een paar mooie uitzichtpunten en souveniers hebben gezien, kwamen we aan bij de Hippo Hollow Lodge ongeveer 20 km van het park af. We kregen onze huisjes toegewezen, leuke knusse hutjes met een duodouche, 4 bedden en een veranda met uitzicht op de Sabie rivier. Heerlijk gegeten en vroeg gaan slapen was de bedoeling. Maar met met onze beestjefobie werd dat nog even uitgesteld. Uiteindelijk toch in slaap gevallen.

22 oktober 2013

Om half 7 vertrokken we met Magic Mike naar Kruger Park. We baalden van het weer want het was weer aan het regenen. In Bloem is het altijd zonnig en warm, dus wij hadden allemaal korte broeken ingepakt. Gelukkig hadden we wel lange broeken mee maar dat was meer voor de gedachte van tegen de ‘malaria’ muggen. Maar die waren er niet maar de regen en de lage temperaturen wel. Dus met alle kleren die we mee hadden en dekens stapten we in de safari auto. Aan het einde van de ochtend werd het gelukkig wel droog. Eerste dag hebben we 3 van de Big 5 gezien. De Olifant, Buffel en de Neushoorn. Ook de giraffe, impala’s ect. zijn gespot.

23 oktober 2013

Tweede dag in Krugerpark begon een uur vroeger, dus de wekker ging al om kwart over 4. Maar de dag begon ook droog en beter met de dieren. Al snel hadden we giraffes, olifanten, impala’s, andere hertachtigen, buffels, nijlpaarden, slangen, krokodillen en neushoorns gezien. Leeuwen kwamen er ook bij. Twee grote mannetjes leeuwen liepen vlak langs de weg. Later op de ochtend hebben we ook nog 4 leeuwen zien jagen op een hele grote groep buffels op een open vlakte waardoor het heel mooi te zien was. Eerst waren ze nog aan de andere kant van het veldje, maar op een gegeven moment kwam de kudde in beweging recht op onze auto af. Dat was wel super spannend aangezien buffels zelf ook heel gevaarlijk kunnen zijn. Ze staken de weg over vlak voor onze auto met de leeuwen er achter aan. Echt super gaaf dat we zo iets van dicht bij hebben mogen zien. ’s Avonds was er een soort cultuur optreden georganiseerd door het Hippo Hollow park. We kregen een voorstelling met allemaal verschillende dansen van de verschillende stammen. En misschien kan je je het nog herrinneren, altijd als je bij een voorstelling zit hoop je zo dat ze jou niet uitkiezen om naar voren te komen. En ja hoor, m’n hele kindertijd heb ik het kunnen ontwijken en ik zit één keer bij een voorstelling in Afrika en ik moet met allemaal super goed dansende en zingende Afrikanen dansen. Gelukkig heb ik van die super leuke huisgenoten die het ook nog even vastleggen, dus over 3 maanden kunnen jullie allemaal mee genieten van mijn danstalent. Na deze beschamende onderneming hebben we heerlijk buffet gehad.

24 oktober 2013

Laatste dag kruger park was onze missie de hele big 5 spotten. Aangezien de ochtend ervoor zo goed was gegaan gingen we weer zo vroeg weg. We hebben de hele big 4 weer gezien die we al eerder hadden gezien en de giraffes en nijlpaarden. Grote groepen buffels en olifanten. Maar ons doel was het luipaard. Op onze terugweg naar de uitgang van het park waren we de moed al aan het opgeven. Ik kreeg het als ‘carbaby’ ook al heel zwaar om niet in slaap te vallen. Totdat er ineens een heleboel auto’s stilstonden. Een man vertelde ons dat er ergens op een rots bij het water een luipaard moest liggen. Dus wij fanatiek zoeken en zoeken. Rondjes rijden en maar zoeken. Omdat het park om 6 uur dicht gaat moesten we bijna gaan en Magic Mike besloot nog één laaste rondje te doen. Redmer de held van de dag zag op het allerlaaste moment nog het luipaard. Allemaal helemaal blij dat we de hele big 5 hadden gespot gingen we zingend terug naar Hippo Hollow.

25 oktober

Ook deze dag was er niet sprake van uitslapen. Olifant knuffelen stond op het programma. We gingen naar een parkje waar ze 2 olifanten hadden. De oudste Caspar was al 27 en de jongere Kids ofzo was 14 jaar. Na wat olifanten anatomie en geschiedenis mochten we de olifanten aanraken, zoals de oren en tong. Na de fotoshoot kreeg je een echte olifanten kus. Lekker een natte vieze slurf in je nek. Nadat iedereen aan de beurt was geweest mochten we ze ook omstebeurten een rondje uitlaten. Je moest voor de olifant gaan staan met je hand naar achteren, hij ging dan zelf met z’n slurf naar je hand en kon je de slurf beet pakken en een rondje lopen. Best wel spannend aangezien hij drie keer zo groot en ik weet niet hoeveel keer zo zwaar dan jezelf is. Hierna mochten we ze nog even voeren. En voor de gene die het wilden mocht er ook nog een rondje op de olifanten gereden worden. Natuurlijk wilde iedereen die ervaring er ook bij hebben. Super leuk dat we dit gedaan hebben. Dit hadden we zeker niet willen missen. Na de leuke dagen Kruger werd het na het olifanten knuffelen weer tijd om richting johannesburg te gaan. Of het nou door de malariapillen of door het rijgedrag van mike kwam weten we niet maar redelijk wat mensen, waaronder ik had last van misselijkheid. Dus ik was ook erg blij dat we uiteindelijk in Johannesburg aankwamen. We hadden een Backpackershostel geboekt voor maar 7 euro pp pn. incl. ontbijt en zwembad. Om toch ook nog even op de centjes te letten. Na een plons in het zwembad en weer een pizza nog even heerlijk gezeten, lekker nagenietend van het kruger. Pierre de irritante altijd dronken oude hagenees had van mij wel in Den Haag mogen blijven, maar voor de rest was het een prima hostel voor 7 euro. Jammer van de koude douches en de oninstabiele stapelbedden, maar het was wel leuk dat we voor het eerst met z’n achten op een heel klein kamertje sliepen. Nouja, sliepen. Als 1 omdraaide kraakte het bed zo hard dat iedereen weer wakker werd en zo onstond er steeds een soort ketting reactie van krakende bedden. Maar het is leuk om eens mee te maken zo’n hostel.

26 oktober 2013

Na een slechte nacht waren we allemaal heel vroeg wakker en uit bed. Na een klein ontbijtje met wat thee en een broodje jam gingen we voor het eerst met een taxibusje voor 10 rand pp naar een arfikaanse markt. Hier heb je allemaal typisch afrikaanse dingetjes. Dus na een paar uur souveniers kopen hadden we honger en besloten te gaan lunchen. Heerlijk gegeten en bij het betalen aangekomen kregen we te horen dat het verplicht is om fooi te geven. Dus je moet verplicht 10% fooi betalen. We wouden sowieso wel fooi geven, maar fooi moet je verdienen en niet verplicht stellen. Dus nadat we allemaal even onze frustraties tegen de ober eruit hadden gegooid hoefden we uiteindelijk niet 10% te betalen, hihi. Rest van de dag nog even gechilled bij het zwembad bij het hostel en om 4 uur gingen we richting het station voor een hapje eten en onze bus richting Bloem die om 6 uur zou vertrekken. Na 5 uurtjes in de bus kwamen we rond 11 uur ’s avonds aan in Bloem en hebben we na een super vakantie weekje heerlijk in ons eigen bedje kunnen slapen.

Weekendje Clarens

Dumela! Lekae?

We zijn hier nu alweer ongeveer 6 weken en de tijd gaat veel te snel. Ondertussen druk in de leer voor Sotho. We kunnen nog geen fatsoenlijk gesprek voeren, maar één beginnen lukt ondertussen al aardig. Beetje bij beetje leer ik een paar woorden van mijn collega’s Zandile en Masentle. Ook Afrikaans gaat me steeds beter af. In het begin was het echt moeilijk te verstaan, maar ondertussen kan ik de gesprekken op het werk al volgen.

Zondag 29 september 2013

De jongens waren de zaterdag gaan fietsen naar Naval Hill. Een berg midden in Bloem. En omdat ze daar allemaal giraffes en struisvogels hadden gezien wouden wij er ook wel heen om een kijkje te nemen. Dus zondag rond 11 uur op de mountainbikes richting Naval Hill met Danique, Cindy en Thomas. Goed ingesmeerd en met liters water begonnen we aan de ietwat steile berg. Halverwege waar de jongens de giraffes hadden gezien, was nu niet 1 te bekennen. Na 1 struisvogel en nog wat zware meters verder waren we eindelijk op de top. Hier staat een groot Nelson Mandela beeld. Je hebt er ook een heel mooi uitzicht over Bloem. Bijkomend en genietend van het uitzicht lekker in het zonnetje gezeten. Daarna maar weer richting de begane grond. Halverwege de berg nog een keer gezocht naar de giraffes, zelfs nog een stukje off road gefietst. Het enige wat we vonden was een geheime braaiplek. Dus toen maar weer echt richting huis. Volgende keer beter. Wel een super sportieve en conditie verbeterende dag gehad.

Zaterdag 5 oktober 2013

Vrijdag na het werk rond half 6 vertrokken met 2 gehuurde auto’s. Huize Sjors met chauffeur Thomas en Huize niet Sjors met chauffeur Chris. Voor het eerst links rijden en in het chaotische Bloem was wel even spannend in het begin. Maar alles is goed gegaan en de reis ging voorspoedig. Na 4 uur in het donker gereden te hebben kwamen we aan in het restcamp midden in het Golden Gate National Park in Clarens. Waar we de vorige keer tijdens ons mislukte tripje ook hadden gehiked. Dit keer hadden we het zelf geregeld. Vier leuke kleine ronde hutjes geboekt voor 2 nachten. Toen we aankwamen waren we na een lange dag werken en rijden wel kapot en zijn we redelijk snel gaan slapen. Nou ja slapen.. na de hele kamer over de kop hebben gehaald, omdat overal sprinkhanen met grote angels rondliepen heb ik niet heel lekker meer geslapen. Na een korte nacht besloten Thomas en ik een sportief te gaan doen en even een rondje te gaan hardlopen. Eerst kwamen we al een hele familie bavianen tegen in de speeltuin, die lopen hier allemaal gewoon los. Na 100 meter vond ik de berg toch echt iets te stijl en zijn we maar gaan hiken/bergbeklimmen. Het is echt ongelooflijk hoe mooi het hier kan zijn. Boven op de berg was ik magisch ineens mijn hoogtevrees verloren en hebben we heerlijk kunnen genieten van het uitzicht. En het is daar zo stil, je hoort echt helemaal niks. Na 2/3 uur weggeweest te zijn toch maar terug naar de anderen, want om kwart voor 2 hadden we geboekt voor het raften. Er stonden een paar bussen in het park vol met kleine kinderen die allemaal met ons op de foto wilden. Na de bavianenpoep van de auto geschraapt te hebben reden we naar de plek waar we gingen raften. We kregen een zwemvest en een helm op. En mijn helmpje was een beetje te groot en kreeg ik dus al heel snel de bijnaam Calimero. Met 2 boten en 2 helden van een instructeurs gingen we het water op. Het was echt super leuk! Het water was alleen heel erg koud (10 graden) en als je daar 5 minuten in ligt begin je behoorlijk blauw aan te lopen.. Ik denk na 2/3 uur raften waren we bij het eindpunt. We werden weer terug gebracht naar de auto’s door de organisatie. Heel veel mensen rijden hier met een pickup met heel veel mensen in de achterbak en toevalling was dit er ook zo één. Dus mochten we net als echte Afrikanen achter in de pickup. Na het raft- avontuur nog heelijk pizza gegeten voor maar 50 euro (incl. drinken en fooi) voor 8 personen in Clarens.

Zondag 6 oktober 2013

Omdat we toch al zo sportief bezig waren, ben ik op zondag gaan hiken met Thomas, Redmer, Floor en Chris. De andere drie dames gingen paardrijden. Aangezien wij dat niet kunnen, besloten we te gaan hiken in de bergen van het golden gate park. Nadat ik een rondje in de gehuurde auto op de parkeerplaats heb gereden en nog bijna een baviaan aanreed hebben we uitgecheckt en hebben gevraagd om een leuke hike route. Omdat we de hele dag de tijd hadden gingen we maar de langste route doen. En de langste route is ook echt lang, vooral als je het niet gewend bent te wandelen en al helemaal in de bergen. We hebben er in totaal ongeveer 5 uren over gedaan, waarvan 4 uur naar boven te klauteren. Soms was het niet gewoon hiken meer en was het pad ver te zoeken. Het leek dan meer op bergbeklimmen met een hele diepe ondergrond onder je. Wat je normaal met van die touwtjes en haakjes doet. Maar met een beetje hulp en een paar bijna doodervaringen later waren we na 4 uur toch wel even mooi op het hoogste punt. We hadden een prachtig uitzicht, echt super mooi! Allemaal helemaal kapot even uitgerust boven op de top en daarna moesten we er weer aan geloven. De afdaling was ook erg zwaar. Iedereen was kapot en stond op de benen te trillen. Ook besloot de wind ineens heel hard te gaan waaien, uit het niks en alleen op een bepaald punt. Na ruim 10 km kwamen we weer aan bij onze auto. Laat in de middag nog even met z’n alleen uiteten geweest. Daarna werd het weer tijd om richting Bloem te rijden, want de volgende dag moesten we er weer om 6 uur uit en weer een hele week werken. Ja, naast alle leuke avonturen die we beleven maken we in de week ook nog meer dan 40 uren op stage.

Het was echt een top weekend! Zaterdag 19 oktober vertrekken we met de bus richting Johannesburg, hier gaan we 2 nachten verblijven en dan zitten we voor 5 dagen in het Kruger Park. Een kleine vakantie!

Liefs,

Iris

Stage, braaien en autocrash

Hoihoi

Weer even een berichtje uit bloem. We zijn hier nu 3 weken en we hebben al zo veel beleefd. Vaak vergeten we dat we hier zijn om stage te lopen, maar stage is nu toch ook officieel begonnen. We hebben er nu 1 volle week opzitten met vooral nog heel veel kijken. Beetje bij beetje mogen we meer doen. Gelukkig wel, want hele dagen observeren is echt zwaar. Nu mag ik gelukkig al patiënten instellen en bestralen. Dagen gaan heel snel, leer super veel en heb erg leuke collega’s. Ik krijg op de momenten dat er geen patiënten zijn bijles Sotho en Zuid-Afrikaans. Het moeilijkste om aan te wennen vind ik de nare geurtjes en nare bijwerkingen van de straling die zichtbaar zijn. Ook is het nu 2x voorgekomen dat midden in een behandeling de patiënt niet meer komt omdat hij/zij overleden is. Veel dingen die je in Nederland niet zo snel tegen zult komen, dus erg leerzaam.

Vrijdag 13 september zijn we met James naar een Rugby wedstrijd geweest. Wat een super spel is dat! Sowieso veel leuker dan voetbal. Bloemfontein had natuurlijk met al onze aanmoedigingen gewonnen. Ook zijn we nog in beeld geweest en dus op de Afrikaanse tv geweest.

Zaterdag 14 september heeft Thabo ons om 8 uur naar de Cheetah experience gebracht. Daar moesten we papieren ondertekenen dat ze niet verantwoordelijk voor ons waren als we werden opgegeten door een of ander wild beest. Na een tour door het park waar alle dieren los lopen door elkaar, gingen we naar het gedeelte met de roofdieren. Hier hebben we behalve de leeuwen en de luipaarden de beestjes mogen aaien. Een mini cheetah en een raar geitje. De grote cheetah mochten we wel bij in het hok, maar was iets te speels met z’n rugby bal om te aaien. Na de cheetah experience werden we door Thabo weer opgehaald en gingen we naar de Townships van Bloem. In de townships heb je ook weer onderscheid tussen het slechtere en betere gedeelte. Er zitten echt vreselijke dingen tussen. Echt golfplatenhuisjes en heel veel troep. Maar wat me dan wel heel erg verbaasde is dat je er wel gewoon scholen ect hebt.Nadat we Thabo’s vrouw Irene hadden opgehaald gingen we braaien in een plaatstelijk café. Hier kan je heen gaan met je eigen eten en vlees en dat kun je daar dan klaar maken. Ze hadden echt een te grote emmer met vlees en de moeder van Thabo had een super grote pan met ‘pap’ gemaakt. We hadden allemaal erg honger na de lange dag! Alleen de gewoonte hier is om eerst al het vlees te braaien en het dan op te eten. Dus 3 uur later konden we pas eten. Na het heelijke eten hebben we de hele kroeg op z’n kop gezet met Irene. ‘Sakka Sakka Boi’ was de grote hit van de avond. Op een gegeven moment stonden er allemaal mensen die we niet kenden ook met ons te dansen. (Thomas: Het grote geldbedrag wat ik die avond op de grond vond maakte de dag helemaal het einde!) Nadat we waren thuis gebracht door Thabo en Irene zijn Thomas, Cindy, Floor en ik nog wezen stappen in Barbaras. Hier zaten we ineens aan het einde van de avond aan tafel bij de grootste drugsdealer van Bloem. Ook was hij modelagent en rapper. En wij waren wel pontentiële kandidaten voor een videoclip en fotoshoot. Ook mochten we gratis drugs hebben omdat we Hollanders zijn. Na deze aanbiedingen te hebben afgewezen zijn we er maar snel vandoor gegaan. Lekker op bed.

Zondag 15 september hebben we niet zo heel veel bijzonders gedaan. De gewoonlijke boodschappen en een barbie zwembadjes, om af te koelen na het zonnen. Aan het einde van de middag brak de oorlog uit in Huize Sjors. Van slippers tot hele bedden verdwenen in kasten en op het balkon. Alles werd verstopt en op een gegeven moment wist niemand meer wie wat en waar verstopt had. Ook word er soms gestreden voor het beetje warme water dat we hebben. Mister Muscle en wc papier vliegt dan door de badkamer.

Dinsdagavond 17 september zijn we naar voetbalwedstrijd Bloem tegen Johannesburg geweest. We hebben geen minuut van het spel gezien. Ik geloof dat het 0-0 is geworden. Maar het spel was ook lang niet zo interessant als het publiek. Iedereen was aan het zingen en aan het dansen. Er werd gewoon wiet verkocht in het stadion en natuurlijk ook rijkelijk opgerookt. We zijn nog beschilderd met de kleuren van het Bloem team. Het is echt zo’n groot verschil met nederland. Ook waren we de enigste 8 blanken in het hele stadion. dat was blijkbaar heel bijzonder, want iedereen wilde ook met ons op de foto. Dus we sprongen er wel aardig uit en zijn we ook hier weer in beeld geweest en dus op tv.

Woensdag 18 september hebben we de heledag hard gewerkt. En om even een weekbreak te houden zijn we met z’n alleen (-annewystske en floor) uit eten geweest bij prima piatti. De eerste pizza in Afrika. En lekker dat die was! Voor 10 euro hadden we een large pizza met een glas drinken en een cocktail. Dit is nog goedkoper dan de studentenaanbiedingen in het mooie Groningen.

Zaterdag 21 september had Thabo voor ons geregeld dat we naar Clarens zouden om te raften. Dus om 7 uur ’s ochtends stonden wij bij de Universiteit klaar om de lange reis van 350 km naar Clarens te maken. De 8 Duisters en nog een bus vol Afrikanen gingen ook die kant op. Maar gewoon omdat we in Afrika zijn gaat ook alles op z’n afrikaans en dus vertrokken we pas om 8 uur. Voordat we de auto instapten werd er eerst nog flink gebeden. Na het bidden zaten we met een stuk of 20 man in 1 busje van de universiteit. Na een uur of 2 rijden hadden we onze eerste stop bij de KFC. Er werden wat kippepootjes gehaald en sommigen gingen wat lekkers halen bij de supermarkt. Op de pakeerplaats werd ons het eten bijna uit te hand gekeken door 2 kleine jongetjes. De lege zakjes die in de prullenbak werden gegooid werden er onmiddellijk weer uitgehaald om te kijken of er nog wat eetbaars in zat. Het was zo’n sneu gezicht dat we ze een zak chips en een pakje drinken hebben gegeven. Eerst wouden ze ook nog ruzie maken om het drinken. Maar uiteindelijk hebben ze het eerlijk gedeeld en waren ze er heel erg blij mee. Na deze goede daad werd de reis vervolgd. Nog na geen half uur ging het goed mis. De weg liep een beetje af en in eens leek het net of de auto in de berm reed. Nog geen 2 seconden later zag ik een band vliegen en stonden we door de goede rij kunsten van onze chauffeur netjes op de vluchtstrook. Toen we buiten stonden kwamen we er achter dat we echt heel veel geluk hebben gehad. De achterband van het busje is er afgevolgen omdat de bouten niet goed waren vast gedraaid. Als het de voorkant was het geweest lagen we nu in de afgrond waar we net voorbij reden. De afrikanen konden er wel om lachen en haalden gelijk het bier tevoorschijn. Wij blij dat ze hadden gebeden voor dat de reis begon en nadat wij gerealisteerd hadden wat er was gebeurd en van de schrik waren bekomen, besloten we de band maar te gaan zoeken in het ravijn. Na een half uur zoeken vond Chris de band en werd er een poging gedaan om de band weer op de auto te zetten. Wij zagen dat nog niet zo snel gebeuren omdat we 200 meter lang op de remschijf hadden door gescheurd. Dus besloten de Hollanders maar op de vluchtstrook te gaan liggen zonnen.. voor 3 uren. Na 3 uren, stenen en toch wat echt gereedschap later hadden ze op een magische wijze de band er toch weer op gekregen. Niemand had veel zin om in het busje te stappen want ze hadden van elke band een bout afgehaald om de losgeraakte band vast te zetten. Maar omdat we allemaal ook al erg rood waren en daar ook niet achter konden blijven zijn we er op hoop van zegen maar in gaan zitten. Na het testen van de remmen hebben we een tijdje op de vluchtstrook gereden. Al gauw was dat te langzaam voor de afrikaanse bestuurder en reden we weer op normaal tempo. Na nog een plas pauze in het land Lesotho waar we door heen reden (bijna armste land van de wereld) kwamen om 4 uur ’s middags aan in Clarens. Voor het raften was het al veel te laat en dus gingen we een uurtje hiken in het Golden Gate National Park. Het was er echt super mooi. Na 2 uurtjes in Clarens gingen we weer richting Bloem. De disconeger kwam tevoorschijn en maakte er echt een feestje van in het busje. Al gauw werd het van de nederlandse kant stil en hebben we een groot deel van de lange reis terug geslapen. Na 100 plaspauzes voor de mannen aan het bier waren we rond 11 uur thuis. Kapot moe maar gelukkig nog levend op bed.

Dinsdag 24 september, na 1 dagje werken alweer vrij. Nationale Braaidag. Dus je raad het al, wij gingen braaien. Heel lief waren we uitgenodigd door het hoofd van de Universiteit Hesta en haar man Frans om bij hun thuis te komen braaien. Om half 4 werden we opgehaald met 2 prachtige auto’s. Na 10 km rijden kwamen we aan bij Woodlands, het rijkere gedeelde van Bloem. Het heeft een soort camping ingang met slagbomen en vingerafdruk herkenning. Het is een heel groot stuk bewaakt woongebied met allemaal joekels van huizen. Het reuzachtige huis van Hesta en Frans, waar ze ook echt maar met z’n tweeën wonen is in 1 woord prachtig. Heel modern ingericht. Super grote keuken die overloop in de woonkamer met een prachtig uitzicht. De serre met ingebouwde braai kijkt ook uit op het zelfde prachtige uitzicht met zwembad. Super gezellige middag met ook nog een duik in het ijskoude water van het zwembad. Hesta en Frans verklaarden ons echt voor gek, domme hollanders. Ook komen we aankomden vrijdag in de plaatstelijke krant. Gewoon zonder verhaald, omdat we nederlandse studenten zijn. Dus werd er een foto van ons gemaakt. Pappagaai Pipi vond het allemaal maar wat te druk, al die aandacht. Super lekker gegeten en na heel veel prachtige verhalen van Frank (medemaker van de bekende film ‘the gods must be crazy’) werden we ook weer netjes thuis gebracht door de 2 gastvrije lieve mensen. Dus nee mensen, dat huis is niet van ons. Het is een 400.000 euro huis, dus net iets te duur voor onze arme studentjes. Maar voor die prijs vind je niet zo’n groot prachtig huis (4 slaapkamers en 4 badkamers) met dat uitzicht. Dus emigreer naar Afrika.

baaibaai- zwaaizwaai!

xxxx
Iris

Even een berichtje uit bloem!

Weer even een berichtje uit het verre Bloem

Zondag 8 september

We zijn tenslotte in Afrika, dus daar horen ook de wilde beesten bij. Wild zijn ze hier ver te zoeken in bloem dus stonden we om 10 uur klaar om naar de dierentuin te gaan. Met z’n achten liepen we richting het winkelcentrum, want de dierentuin ligt daarnaast. Nadat we daar even de lunch hadden gehaald liepen we in de richting waarvan wij dachten dat de ingang van de dierentuin was. Natuurlijk was dat de hele verkeerde kant op en na 3 km om lopen hadden we toch eindelijk de ingang gevonden. Voor een paar euro mochten we in de bestwel verlaten dierentuin. Neushoorns, cheeta’s, panters, leeuwen, apen ect. En omdat we de olifant zo miste hebben we die maar even geimproviseerd, gelukkig kon Thomas dit heel goed. Na een hele wandeltocht en een lekkere lunch met frisbee in de zoo gingen we rond 2 uur maar weer eens richting huis. Cindy, Thomas, Floor die wouden niet meer lopen, dus die bestelden een taxi. De die-hards gingen natuurlijk gewoon lopen. Nog even langs het winkelcentrum, nog wat boodschapjes gedaan en een ijsje. Daarna lekker op het balkonnetje gezeten. En heelrijk met zn alleen pasta pesto gegeten, zeker voor herhaling vatbaar!

Maandag 9 september

We moesten er heel vroeg af, want om 10 uur hadden we een afspraak met een verzekerings mevrouwtje. We hebben dus nu een extra verzekering afgesloten, want de nederlandse verzekerings verzekerd alleen voor de state hospitals hier. En die ziekenhuizen zijn hier gratis en in verhouding onhygienisch en ze willen niet dat als er wat gebeurd dat we in die ziekenhuizen komen te liggen. Wij worden als er wat gebeurd naar de private hospitals gebracht. Voor die verzekering moesten we internet bankieren maar dan op de oude manier, dus gewoon met je geld naar de bank. Verder zijn er die dag nog mannetjes geweest voor de lampen en de koelkast. Dus die doen het allemaal nu. Ook hebben ze de wc beneden van het slot gehaald. Natuurlijk moesten er ook nog wat boodschapjes worden gedaan. Cindy, Floor, Anne-Wystke en ik lopen te sjouwen met aan elke hand 5 liter water, komen er 2 dronken duisters. Natuurlijk even mooi gebruik van gemaakt, lekker hun het water laten dragen tot net buiten het winkelcentrum. ’S Avonds lekker bankhangen.

Dinsdag 10 september

Iedereen in ons huis is standaard heel vroeg wakker, dus we zaren al weer lekker vroeg beneden ’s ochtends. Thomas en ik om een uur of half 11 boodschappen doen, komen we na 3 uur en een MacFlurry weer thuis. Met super veel boodschappen, want de koelkast doet het nu, dus we kunnen een voorraadje inslaan. Thuis aangekomen hadden Danique en Redmer al de hele tuin en een groot deel van het huis opgeruimd. Dus toen konden wij de rest doen. Een hele berg afwas en de gehele vloer gedweild. Na snel nog even een doekje door de douche gehaald te hebben nog even lekker met z’n allen op het balkon gezeten.

Woensdag 11 september

Alweer vroeg op naar de universiteit voor een super warm welkom door onze begeleiders en het hoofd van de universiteit die we al eerder hadden ontmoet. Er stonden allemaal lekkere hapjes en broodjes klaar. We hadden net ontbeten, dus met veel moeite hebben we echt ons best gedaan om zo veel mogelijk op te eten. Na een voorstel rondje moesten we met ze op de foto. Eerst een paar keer normaal en daarna een paar keer gek. Vervolgens gingen we met een busje voor 9 personen op pad voor een rondleiding door de stad om te laten zien waar de hospitals zijn, alleen waren we niet met z’n negenen maar met z’n elfen, dus dat was een beetje proppen en heel warm. Eerst gingen we naar het oncology centre (radiotherapie). Dit is echt een super modern en mooi gebouw en maar 10 minuutjes lopen vanaf parkhof. Ze hebben er alleen maar 2 versnellers en een chemotherpie afdeling. Dit is dan ook een prive kliniek en dus voor de rijkere mensen. Hup, weer in de bus en op naar de Universitas voor de radiologie mensen. Dit is een ‘gratis ziekenhuis’, dus alles is een stuk minder dan in een ziekenhuis van nederland. Ze hebben hier ook nog redelijk oude apparatuur. Ook is het heel ver lopen vanaf Parkhof, dus de 4 RD’ers moeten op de fiets. Na de rondleiding gingen we naar Department of Health, dit hoort ook bij de Universitas maar zit ergens anders in de stad. Er zit een radiologie gedeelte en een radiotherpaie gedeelte. De radiologie is schokkend oud en vervallen. De radiotherpie is wel redelijk maar je kan wel zien dat het gratis is en dat het gefinancieerd word door het weinige belastinggeld dat de regering binnen krijgt. Na alle ziekenhuizen te hebben bekeken werden we weer terug gebracht naar de universiteit. ’S Middags naar het winkelcentrum voor werk kleding, wat niet heel makkelijk te vinden was. Uiteindelijk toch een navy pantalon (15 euro) gevonden en een paar witte t-shirtjes. Ook de 4 fietsen werden even gemaakt. Terug op de fiets was echt het meest enge wat ik in zuid-afrika heb gedaan tot nu toe. Er zijn hier voor de duidelijkheid GEEN fietspaden en op de stoep kun je niet want dat ligt vol met glas. Dus je moet op de weg fietsen (aan de linker kant wat heel onnatuurlijk voelt) met erg snel rijdende auto’s. We snappen nu ook waarom we hier niemand op een fiets zien. Maar omdat het RD ziekenhuis niet op loopafstand is moeten de ze wel. Thuis heerlijk met z’n achten aardappels met worstjes en spersieboontjes/worteltjes gegeten en vroeg op bed, want volgende dag begint het zware leven. Eerste dag stage.

Donderdag 12 september

6 uur wekker, binnen 5 minuten douchen want anders is het water koud voor de anderen. Naar beneden een tosti voor iedereen in elkaar flansen en thee zetten. Na een zwaar ontbijt om 7 uur de deur uit en Cindy en ik op naar het Department of Health. Thomas, Redmer, Danique en Floor op de fiets richting Universitas en Anne-Wytske en Chris naar de prive kliniek. Na 20 minuutjes lopen waren Cindy en ik waar we moesten zijn. Eesrt moesten we wat formulieren ondertekenen en kregen we ons werkjasje. Daarna een uitgebreide voorstel ronde en rondleiding. Redelijk oude apparatuur, niet mooi afgewerkt, bakjes halve van jerrycans ect. In de words (kamers waar de patiënten liggen) hangt een heel naar luchtje. Je kan echt merken dar het een ‘gratis ziekenhuis is’ . Bijna alle medewerkers zijn blank en bijna alle patiënten zijn donker. Ik heb vandaag op de Brachytherapy (inwendige bestraling), Orthovolt (huidkankerbestraling) en de CT gestaan. Het was allemaal heel indrukwekkend. Op de Brachytherapie hebben we heel veel cervix (Baarmoederhals) kanker patiënten. De arts brengt dan inwendig dingen in en daana sluiten wij een apparaat aan met radioactieve stof die dan in die dingen gaat zitten, zodat het doelgebied inwendig bestraald kan worden. Het nare is dat je gewoon de tumor kan zien zitten als de arts die dingen inbrengt. Vandaag hele toffe dingen gezien, maar ook wel echt hele schokkende dingen. Vrouw met nog maar 1 oog. Man die niet meer kon praten, omdat hij een grote tumor in z’n hals heeft en door een buisje moet ademen. Heel jong meisje die nooit zal kunnen lopen omdat ze iets met haar spieren heeft en haar hele heup er moest worden uitgehaald. Ze vond het zo eng, dat ze constant lag te huilen. We konden haar ook niet geruststellen want ze sprak geen woord afrikaans of engels. Het personeel praat onderling Zuid-Afrikaans met elkaar. Dit is niet te verstaan, omdat ze heel snel met elkaar praten. Maar als ze rustig praten, bijvoorbeeld tegen een patiënt dan kun je sommige woorden wel verstaan en soms ook wel volgens waar het over gaat. Maar het grooste deel van de keren niet. De patiënten praten hier of vaak wel Zuid-Afrikaans of engels, maar sommige patiënten allebei niet. Die spreken een of anders moeilijk afrikaans taaltje. Dan slaat het personeel de uitleg gewoon over en gaan ze verder met gebarentaal. Het was vandaag heel leuk, alleen ben echt super gesloopt. Ik heb nog niet veel mogen doen, het was meer kijken, maar door het concentreren op de infomatie in het engels, wat soms niet al te goed te volgen was, was ik om 4 uur echt gesloopt. Morgen ruilen Cindy en ik. Een hele dag op de versnellers (patiënten daadwerkelijk bestralen). Omdat we geen zin hadden om eerst nog boodschappen te halen en dan nog te koken, maar met Huize Sjors uit eten geweest en boodschapjes gedaan voor morgen. Nu even bijkomen van deze indrukwekkende dag en straks lekker op bedje. Morgen gaat de wekker weer om 6 uur.

Kus,

Irish

Opstap

Vrijdag 6 september

Heerlijk een dagje op ons balkon gezeten in het zonnetje. ’S Middags gingen Danique, Thomas en Redmer even boodschappen halen en ik moest op het huis passen. Staan er ineens 2 mannen voor ons hek, schok me dood. Gelukkig zag ik gelijk daarna dat Thabo er ook bij was. Het waren de mannen die koelkast kwamen maken. Dus alle hekken open en die mannen naar binnen. Kijken even naar de koelkast en zeggen dat hij zo stuk is dat ze daar nu geen tijd voor hebben. Dus toen gingen ze weer. Komen maandag gelukkig terug, want een koelkast die het niet doet is heel lastig. Ook komen maandag de mannetjes voor de lampen. We zouden eigenlijk aardappels, vlees en groente eten, maar omdat we alles in de vriezer moeten stoppen vanwege de kapotte koelkast hadden we daar geen zin in, dus zijn we naar de MacDonalds gelopen. Onderweg nog een stukje glas in m'n voet, want er ligt hier zoveel troep op straat, echt niet normaal. Ze hebben hier ook geen vuilnismannen, dus alles ligt op straat, heel vies. Een heel menu bij de Mac kost hier ongeveer 3 euro. ’S Avonds besloten we op stap te gaan naar Mystic, een plaatselijke club/kroeg. Met twee taxies voor maar 40 rand per taxi (iets minder dan 4 euro) gingen we om 11 uur die kant op. Nadat Cindy de snor van de taxichauffeur even had bewonderd en aangeraakt konden we naar binnen. Binnen was 90% blank, maar we besloten afrikaanse vrienden te maken. We hebben heel lang met Thabiso gepraat en die heeft ons zelfs uitgenodigd voor zijn bruiloft in oktober. ‘Don’t go home en tell them that Africa was great, you need to see the real Africa’. Die boodschap gaf hij ons mee. We moeten ook de nare delen van Afrika bekijken, zoals de townships (krottenwijken). En dat gaan we binnenkort ook doen, samen met Thabo zodat het wel veilig is. We hebben echt een hele leuke avond met hem en zijn vriend gehad. Ik heb zelfs nog met een jongen nederlands gepraat. Als ik rustig sprak dan kon hij het verstaan. Je kon in de kroeg xboxen, poolen en tafelvoetballen. Een uurtje of 2 ’s nachts zijn we weer met de taxi naar huis gegaan.

Zaterdag 7 september

Laat op bed, laat uit bed. Om een uurtje of 11 zaten we weer met z’n vieren op ons mooie zonnige balkon. Heerlijk ontbeten met een halve komkommer, appel en manderijn (ja mam, ik eet vitamientjes). Daarna nog even een soepie en een broodje ham en we konden er weer tegen aan. We hadden in gedachten om een parkje op te zoeken en daar lekker in te gaan liggen. Dus we gingen lopend een parkje zoeken. Onderweg zagen we Afrikanen een stoep betegelen met ongeveer 20 man. In Nederland doen ze zulk werk meestal met 2 man, maar om de werkeloosheid tegen te gaan denken we gebeurd het hier met wat meer mannen. Het zag er heel grappig uit want steentje voor steentje gooiden ze naar elkaar over en de laaste legde hem neer. Ook zagen we natuurlijk minder leuke dingen. Bijvoorbeeld iemand die in het gras moest slapen of iemand die de prullebakken leeghaald opzoek naar flesjes voor het statiegeld. Dan voel je je toch wel een beetje schuldig dat je daar met een vol buikje, een flesje cola en een camera over straat loopt. Uiteindelijk bij een parkje aangekomen kwamen de dekentjes uit het vliegtuig goed van pas. Heerlijk een paar uurtjes in de zon gelegen. Sinds we hier zijn hebben we trouwens nog geen wolk aan de lucht gezien. Om 4 uur gingen we richting de supermarkt voor het avond eten, want om 6 uur is het hier donker en heel koud. Thuis aangekomen kreeg ik een soort liefdes verklaring van onze overbuurman. Natuurlijk wil op zulke momenten het hek niet open. Met allemaal erge honger (ja nu mogen we honger zeggen, want we zijn in afrika ;)) hebben Floor, Anne-Wytske en Danique heerlijke pasta pesto klaargemaakt en hebben we weer gezellig met z’n achten gegeten. Nu nog even lekker bankhangen en lekker op bedje.

Kus,

Iris

Settelen

Dumela!

Om even op het stroom uitvallen terug te komen: je moet hier dus stroom kopen in de supermarkt.. Het werkt ongeveer net als beltegoed. Je koopt een bonnetje met een code in de supermarkt en die typ je in op het apparaatje in de garage en ploep je hebt weer stroom. Niet alleen is gister de stroom weer terug gevonden maar ook Thomas zijn koffer is aangekomen in Bloemfontein. Thabo werd gebeld en de koffer was gewoon in Johannesburg maar ze waren vergeten om de koffer op de band te leggen, dus hij lag daar nog.

Gisterochtend moesten we om 8 uur naar de University of free state, hier tegenover. Thabo kwam ons ophalen en toen gingen we eerst de registratieformulieren brengen bij het hoofd van de universiteit. Deze vrouw was zo blij om ons te zien, ze heeft ons zelfs al uitgenodigd om bij haar te komen eten en te zwemmen in haar zwembad. Ook willen Thabo en zijn vrouw een keer met ons gaan eten. Allemaal hele vriendelijke en vrolijke mensen en dat om 8 uur ’s ochtends.. kunnen de mensen in Nederland nog heel wat van leren. Na die leuke ontmoeting, gingen we naar nog een ruimte en daar moesten we nog meer gegevens invullen om ons in te schrijven op de universiteit. Vervolgens werden we naar nog een andere ruimte gebracht waar we onverwachts op de foto moesten (dus hele lelijke foto) en we kregen ons schoolpasje. Hiermee kunnen we internet kopen voor op de universiteit en boeken lenen ect.

De rest van de dag hebben we lekker in de zon gezeten op ons balkon. Het is hier overdag nu ongeveer 24/25 graden. Dat zijn in nederland ongeveer wel zomerse temperaturen, maar hier is het net lente volgens mij. Alle afrikaanse mensen lopen met truien en mutsen en lange broeken aan. Terwijl met de korte broek en slippertjes over straat gaan. Met lange broek kun je overdag heel goed over straat lopen zonder dat je echt heel raar word aangestaard. Maar als je een korte broek aan hebt word je aangestaat alsof je echt gestoord bent. Een kasiere vroeg zelfs aan Danique of we het heet hadden. Toen we zeiden dat we het inderdaad heel warm vonden, keek ze haar raar aan en zei ze dat de lente net begonnen was. Dus dat het eigenlijk nog een soort van winter is.

’S Avonds gingen we uiteten met z’n achten in het winkelcentrum. Voordat we weg gingen werden we een beetje vertraagd doordat Christiaan hun hek op de bovenverdieping (hek boven aan de trap die opslot kan zodat de bovenverdieping inbraakvrij is) op slot had geklikt, alleen had hij de sleutels op 1 van de kamers laten liggen. Dus ze hadden zich zelf buiten gesloten. Voordat we dus konden eten moesten we naar de supermarkt om een zaag te zoeken of iets waar we het mee open kunnen krijgen. Alleen de supermarkt had niks, alleen de tip om het met bobbypins en veel mankracht te gaan proberen. Uiteindelijk zijn we maar gaan eten in een heel gezellig tentje tegenover de McDonalds. Hier kun je sparibs en chickenwings onbeperkt eten voor 11 euro. Deze mensen waren ook heel blij om ons te zien. De eerste had al bij het meisje besteld en toen was haar pen op en ging ze even een nieuwe halen, maar haar hebben we de hele avond niet weer terug gezien. Toen kregen we ineens een ander meisje die onze bestelling ging opnemen en zij zei dat het haar tafel was. Dus wij bestellen bij haar en we hebben heerlijk gegeten. Om ze niet teleur te stellen hebben we haar ook wat fooi gegeven, waar ze heel blij mee was natuurlijk. Toen we weg gingen had Christiaan het geniale idee om een zaag te vragen aan de mensen van het restaurant. Na de situatie uitgelegd te hebben, kwam de man heel snel met een zaag aanlopen. Voor 200 rand borg kregen we de zaag gewoon mee, zelfs in een plastic zakkie. Waarschijnlijk worden er normaal met die zaag grote stukken vlees en bot door gezaagd. Maar deze avond werd die gebruikt om in te breken in je eigen huis. Na even zagen was de ketting van het slot zo door en kon iedereen lekker in z’n eigen bedje slapen!

Liefs uit Bloem!

ps. ze spreken hier trouwens Sesotho, echt niet te verstaan.
http://www.omniglot.com/language/phrases/sesotho.php
Op deze link staan een paar veel voorkomende zinnen en woorden.