Uit Bloem toch maar weer even een update van de avonturen die we allemaal beleven.

16-17 november 2013 – Familie Danique

De nicht van Danique haar moeder had ons uitgenodigd om een weekendje te komen logeren. Zo gezegd zo gedaan. Vrijdag avond zouden we in de bus naar Welcome stappen. Vlak voordat we weg gingen hoorde we dat ze niet in Welcome woont maar in Betlehem. Dus snel nog tickets omgeboekt en rond 8 uur ’s avonds vertrokken we richting Bethlehem. Omdat we nooit geluk hebben gehad met het vervoer, gingen we op weg met gekruiste vingers op dat het niet langer dan 4 uur ging duren. En gelukkig hadden we dit keer iets meer geluk. Na een warm welkom lagen we om 2 uur ’s nachts in bed. In dit weekend hebben zaten we 20 minuutjes rijden van Clarens af, daar hebben we even geshopt en lekker duits gegeten. Hebben heel lief van hun een afrikaans masker gekregen. En de zaterdag avond heerlijk met de kinderen van Gea gebraaid.

25 november – Stage change

Er zijn alweer 10 voorbij en dus het was tijd voor de stage change. Na 10 weken in National gingen we switchen met Anne Wytsje en Chris. De komende 10 weken zitten we in de prive kliniek ICON. Vergeleken met National is het gebouw echt heel nederlands en mooi ingericht. De werkoutfit is niet een standaart blauw jasje maar elke dag een andere kleur. Wit, roze, turquise, kiezen uit deze 3 en vrijdag is het casual vriday. Hier hebben ze inplaats van 3 machines maar 1 machine in gebruik, geen CT scanner en één planningscomputer. Kortom het is hier heel mooi maar veel minder druk. In National hadden we soms per machine wel 40 patienten per dag. Maar aangezien we naast alle leuke dingen ook nog een stage verslag en competenties moeten halen is het niet heel erg dat we wat minder druk zijn. Net zoals in National zijn hier de collega’s ook heel aardig en hebben we het weer erg naar ons zin. Net zoals in het dagelijkse leven hier merk je echt hoe groot het verschil is tussen arm en rijk en dat kan je nu ook heel goed zien tussen deze 2 departementen.

30 november 2013 – Hesta en Frans

Omdat de vorige keer Hesta en Frans heerlijk voor ons hadden gekookt, wilden we dat ook een keer terug doen. Omdat we niet zo veel ruimte hebben in onze eigen huisjes, had Hesta ons weer uitgenodigd bij hun thuis om te koken. Dus met tassen vol ingredienten voor de Bobotie en de bikinies werden we weer opgehaald door Hesta en Frans. Eerst hebben we even genoten van het heerlijke weer, wijn en het zwembad. Weer grote verhalen van beide kanten. Daarna ons best gedaan om er een lekkere maaltijd van te maken en dat is zeker heel goed gelukt. Net zoals Frans en Hesta vonden wij het ook heerlijk. Super gezellige avond gehad met goede grappen van Frans.

6 december 2013 – Sinterklaas

Na weken lange drukke voorbereiding was daar toch de spannende avond van Sinterklaas. Ook in Afrika konden we er niet omheen. Ze kennen het hier niet maar toch hebben we de choco sint toch echt in de winkel zien staan. Cindy haar ouders waren de dag daarvoor aangekomen en deze avond hebben we heerlijk gebraaid met hun. Na het braaien zijn haar ouders weer naar hun lodge vertrokken in Bloem en zijn wij naar binnen gegaan voor het Sinterklaas feest. Van de ouders hadden we allemaal een chocolade letter gekregen en zelfs de pepernoten ontbraken niet. Iedereen had een ietwat plagend maar leuk gedicht geschreven voor degene die hij/zij had getrokken met een leuk kadootje erbij. Ondanks dat Sint en Piet zo om moesten varen hebben we een super gezellige sinterklaas gehad met z’n achten.

7 december 2013 – Paardrijden in Woodlands

Na het heftige sinterklaas feest gingen we er weer vroeg af om om acht uur te gaan paardrijden in Woodlands met een oud collega van National Vannessa. Woodlands is het zelfde gebied waar Hesta woont en is een beveiligd woongebied. We gingen met z’n zessen, want Floor en Chris wilden graag met stageverslag bezig. Allemaal achter in de kofferbak gingen we naar Woodlands. Daar kregen we allemaal een paard. In het begin vond ik het echt heel erg eng, want hij ging gelijk luidruchtig comminuceren met de andere paarden. Net bij de manage vandaag vond mijn paard het genoeg en draaide om terug naar de manage. Dus op sleeptouw gingen ik verder. Na een tijdje wist het paard niet meer waar de manage was dus toen kon ik van sleeptouw af. Woodlands is een super mooi gebied. Paardrijden is zeker voor herhaling vatbaar.

8 december 2013 – Radiologie

Om ook de afrikaanse radiologie experience te beleven heb ik deze zondag 11,5 uur gespendeerd op de afdeling Radiologie in National. Samen met Danique en Chris hebben we een rustig maar wel hele leuke dag gehad. Heb zelfs wat eigen foto’s mogen maken van de thorax en kon ondertussen mijn Afrikaanse woordenschat even uitoefenen op een patiënt. Deze week ongeveer 54 uren gewerkt .

14 december 2013 - Lesotho

8 uur ’s ochtends mooi optijd zijn we vertrokken uit bloem. Het was ongeveer 2 uur rijden naar de grens van Lesotho. Lesotho word geheel omsloten door Zuid-Afrika, maar is een onafhankelijk koninkrijk sinds 1966. Helaas is het één van de armste landen van de wereld, 68 procent van de bevolking leeft onder de armoede grens. Dit is ook heel goed te merken toen we er door heen reden. Het lijkt alsof je terug in de tijd gaat. In het hele land zijn er ongeveer 3 hoofdwegen en deze zijn maar voor delen geasfalteerd. Na de hoofdstad Maseru zijn alleen de hele slechte stukken geasfalteerd, de rest is onverharde zand wegen met veel grote stukken grind. We hadden geen vier wiel aandrijving, dus op sommige stukken had onze mooie auto er toch veel moeite mee. Onderweg zagen we ook veel bewoners die gewoon alles te voet moeten lopen. Sommigen hadden nog wel ezels om hun bagage te dragen of een paard om op te zitten. Bij de rivier zaten de vrouwen de kleding te wassen en de mannen doen de landbewerking nog met de ploeg en de koe. Omdat de kinderen kerstvakantie hadden pasten de meesten op het vee. Van de grens naar het plaatsje Semongkong was ongeveer 3 uren rijden met een gemiddelde snelheid van 30 km/h. Dus na deze vermoeiende hobbelige rit waren we blij dat we heel in Semongkong waren aangekomen bij onze lodge. Vegeleken met de rest van het stadje waren we verbaast hoe mooi de logde eruit zag. We waren al bang geworden dat we geen normale wc en douche zouden hebben, maar gelukkig was dit wel het geval. Bij het inchecken werden we door de eigennaar gevraagd of we ook mee wouden doen met de kroegentocht per ezel. Aan groningse studenten hoef je dat natuurlijk geen twee keer te vragen en binnen een half uur zaten we met het eerste drankje al op een ezel. Naast onze groep gingen er ook nog 3 anderen mee: Quin, Braien (leslie chow) en Patrick. Vergeleken met het paardrijden, wat ik ook al best eng vond, was dit nog veel enger. Je hebt totaal geen controle over het beestje. Danique en ik hadden een verliefd koppel, dus die van mij hobbelde mooi achter die van haar aan. Totdat de grote boze witte joekel ezel jaloers werd en enge geluiden begon te maken. Uitendelijk aangekomen bij het eerste kroegje waren alle ezels van streek en begonnen achter elkaar aan te rennen. Blij dat we van de beestjes af waren deden we een drankje bij het kleine kroegje. In het kroegjes stond één tafeltje en een poeltafel. Er waren ongeveer vijf lokale mensen, waarvan eentje mij al weer een huwelijksaanzoek deed. Na het eerste drankje gingen de mannetjes en vrouwtjes ezels gescheiden om ze zo rustig te houden. Dit ging gelukkig veel beter en zaten nu iets geruster op onze ezel. We bleven iets langer bij het tweede kroegje, die trouwens ook iets groter en drukker bezocht was. Met nog een drankje besloten we om een poging te doen om met de lokale bevolging te converseren. Vlak bij stond een huisje en dat vrouwtje zag er wel aardig uit, maar ze kon denk ik maar 4 woorden engels: friend, drink, yes en no. Dus wij met onze beste sotho skills een gesprek aan knopen, maar dat hielt ook wel snel op. Binnen 5 minuten had ze m’n drankje uit mijn handen gestolen voor ik ook maar kon beseffen wat ze deed had ze er al aan gelebberd. Dus ik liet het maar voor wat het was en we kwamen er achter dat ze al wel wat meer drank op had dan het flesje van mij. Toileteren is een heel ander ding in Lesotho, er stonden 2 kleine hokjes buiten, dus toen we allemaal uiteindelijk heel nodig moesten gingen we toch maar even een kijkje nemen. De mannen konden gewoon tegen een golfplaatje aan plassen. Na één keer de deur van het hokje open te hebben gedaan, wil je dat nooit weer, dus we vonden al gauw een andere plasplek achter een muurtje. We hadden nog één kroegje te gaan, dus hup weer op onze ezels. Binnen een paar minuten waren we bij het drukste en grootste kroegje van Semongkong. Binnen een half uurtje zijn we volgens mij nog nooit zo vaak op de foto of gefilmd geweest. Na nog even een uurtje gedanst en gedronken te hebben met de lokale bevolking was het weer tijd om naar de logde te gaan. De regel was, wie het eerst van z’n ezel afviel moesten een rondje geven aan de hele groep. En ja hoor, natuurlijk moest er wel even iemand afvallen. Anne-Wytske de getrainde paardrijdster ging mooi voorwaarts van haar ezel af. Na deze hilarische ervaring zitten we er toch hard over na te denken of we dit misschien ook niet moeten introduceren in Groningen.. Nog heelijk gegeten bij het restaurantje bij de lodge en om half negen lag iedereen voor pampers heerlijk te slapen.

15 december 2013 - Lesotho

De volgende ochtend stonden we allemaal al weer veelste vroeg naast ons bedje, aangezien we maar elke nacht 6 uurtjes slaap gewend zijn. We konden dus mooi rustig aan wakker worden en ontbijten. Om 8 uur stonden we allemaal weer fris en fruitig klaar om een hiking tocht te gaan doen naar één van de hoogste watervallen van Afrika. We kregen 2 gidsen mee, Patricia en Django. In het uur dat we door hele mooie weilanden zijn gelopen richting het dal van de waterval had Patricia, die gelukkig goed engels kon, hele verhalen. We liepen ergens en in de verte kon je een weg zien lopen, bleek dat haar broer daar twee dagen geleden waarschijnlijk dronken vanaf was gereden en overleden was. Super verbaast waren we dat ze dat gewoon zonder enige emotie kon vertellen. Ook had ze een verhaal dat ongeveer 4 maanden geleden daar een vrouw leefde en de bevolking dacht dat ze een heks was en hier zijn ze ook met alles nog heel erg achter. De vrouw werd dus net zo als vroeger levend verbrand. Django kon ook maar ongeveer 5 woorden engels, dus daar was niet zo veel mee te praten. Aangekomen bij een diep dal moesten we daar naar beneden, maar net zo als de onverharde wegen was hier soms helemaal geen paadje en al helemaal geen trapje of hekjes. Dus het avontuur te gemoed hebben we er denk ik ongeveer 2,5 uur over gedaan om beneden te komen. Met wat schrammen en krassen, maar gelukkig geen ernstige gewonden was het het meer dan waard. De waterval van ongeveer 190 meter hoog was prachtig. Geen hekje of wat dan ook maar te zien, dus als je zou willen zou je er naar toen kunnen zwemmen. De enigste andere touristen die er waren kwamen abseilend van boven. Klets nat omdat we zo dicht bij de waterval konden komen gingen we na een broodje weer terug naar boven. Omhoog ging toch een stuk makkelijker dan omlaag, omdat je veel minder wegglijd en jezelf beter kunt vasthouden. Binnen anderhalf uur lagen we helemaal uitgeput weer boven. Met zere verzuurde beentjes moesten we ook nog een uur terug lopen. Een snelle duik in het koude water van de rivier naast de lodge en een lekkere warme douche verder, was na een lekkere maaltijd de dag om 9 uur al weer om.

16 december 2013 - Lesotho

Voor deze dag hadden we niet zo veel gepland en dat was maar goed ook want menige mensen hadden al aardig last van spierpijn. We besloten lekker te gaan ontbijten en na het ontbijt in de auto te stappen en even in het ‘centrum’ te gaan kijken. De meeste mensen wonen wel in een soort stenen huisje, maar omdat dit erg duur is zijn alle winkeltjes van golfplaten gemaakt. Op 1 van de hutjes stond dat het een hair salon was en Cindy wilde graag haar haar in laten vlechten. De vrouwen hadden nog nooit een blank blond persoon in mochten vlechten dus die vonden het helemaal geweldig. Ondertussen besloten de jongens en ik even een rondje te doen om te kijken wat er allemaal te halen viel. De meeste hutjes hadden alleen het benodigde spul voor de lokale bevolking, zoals bivakmutsen tegen de zon en veel te warme kleden en regenlaarzen die alle mensen daar dragen. Bij een mevrouwtje zagen we op een heel klein braaitje wat kippepoten liggen. Niet te kippepoten zoals we die in Nederland kennen maar de echte poten met tenen en nagels er nog aan. We hadden er al een keer wat van mee gekregen dat het een delicatesse zou zijn. Één pootje was maar 1 rand, dit is 0,07 euro. In eerste instantie wilden we helemaal niet een pootje hebben maar alleen voor 1 rand een foto maken. Maar we moesten van die vrouw toch het pootje in een stukje krant maar even proeven. Watjes dat ze zijn, durfden de jongens natuurlijk niet als eerst. De eeste hap was dus voor mij en hoe vies het er ook uit mag zien het smaakt gewoon naar kip. Omdat ik nog steeds in leven was, besloten de jongens ook maar een hapje te nemen. Na dit harige kippige avontuur gingen we weer de moeilijke wegen met onze mooie auto’s te gemoed. Bij de grens nog even een hapje en een souvenier gehaald. Binnen 5 minuten had ik al 3 keer kunnen trouwen en ben ik er achter gekomen dat ik niet meer waard ben dan 40 koeien. Na een zeer geslaagd weekend kwamen we om 5 uur weer aan in Bloem. Home sweet home.

Tatta bye!